چندی پیش با یکی از دانشجویان دکتری خودم در دانشگاه تهران، مشغول صحبت در مورد دوران دانش‌آموزی و مدرسه بودیم، از خاطرات و تجربه شخصی‌اش می‌گفت؛ از اینکه در قالب شورای دانش‌آموزی توانسته بود سخنرانی‌های خوبی انجام دهد و حس اعتماد به‌نفس بهتری داشته باشد که از او فرد دیگری بسازد. فردی که با تلاش و ممارست امروز دانشجوی دکتری دانشگاه تهران شده است. او تعریف می‌کرد که سال اول دبیرستان در مجمع دانش‌آموزی استان خودش در میان رقبا گفته بود: “آرزویم نشستن بر روی صندلی‌های قرمز مجلس دانش‌آموزی‌ست؛ تا بتوانم از حقوق دانش‌آموزان این استان محروم دفاع کنم.”
واقعیت آن است که با توجه به پیشرفت تکنولوژی، فضای جهانی‌شدن و تغییرات نسلی کشور، هر آنچه که قبل‌ترها از جوانان انتظار میرفت، اکنون در نوجوانان هویدا شده است.
نوجوانی سنی است که باید جدی گرفته شود و افکار، روحیات، خواسته‌ها، اهداف و آرمان‌های آنها با کیفیت و کمیت دیگری مورد توجه قرار گیرد. فلذا امروز با افتخار میزبان نوجوانان تیزهوشی بودم که مجلس را با ورود خودشان نورانی کرده بودند. حس شَعَف و ذوق از همراهی با این نوجوانان اگرچه در چهره من کاملا عیان بود، ولیکن به لحاظ درونی، در مقابل تیزهوشی و ادب آنها، خود را نسبت به آینده این بچه‌ها متعهدتر یافتم.
به امید سلامتی، موفقیت و شادکامی تمامی دانش‌آموزان کشور عزیزمان ایران…
