نشریه

ما محرمان خلوت انسیم غم مخور با یار آشنا سخن آشنا بگو وعدهٔ دیدار در بیست‌وچهارمین نمایشگاه رسانه‌های ایران: مصلی تهران، شبستان اصلی، غرفهٔ

مهاجرت و پناهندگی، آن هم اگر از نوع اجباری و ناشی از مشکلاتی ترمیم‌ناپذیر در کشورت باشد، هم‌نشین با یک زندگیِ کوله‌بر دوش و

نشانگان‌ قاب، زبانی گویاتر از کلمات داستان جلد این شماره دارد. سرهایی بی‌صورت که گویی نمادی از مردمان جامعۀ خودشان هستند. داستان این شمارۀ

پروین اعتصامی را همیشه در عداد شعرایی آورده‌اند که حکمت‌های اخلاقی و برخاسته از تجربۀ زیسته را در قالب شعر با مخاطب خود درمیان

مرحوم منزوی، غزل درخشانی دارد که آینۀ تمام قدی است مقابل سازۀ ناموزون انسان مدرن؛ پر از ذکر تضادها، تنش‌ها و تناقض‌هایی که انسان

«الا یا ایها الساقی» را هر ایرانی، به‌مدد آن که در ترتیب و چینش الفبایی غزلیات حافظ، اولین غزل است، اگر حداقل یک‌بار نخوانده

ذیل مدخل «داو» در دهخدا تک‌بیتی از یک شاعر کم‌آوازه اما خوش‌ذوق به نام ظهوری وجود دارد که حسب قرائن باید همان ظهوری ترشیزی،

داستانِ جلد، داستانی است برای دست‌ها؛ برای دست‌هایی که سرخوشانه خود را حائل و سپری کرده‌اند تا عیشی ناتمام نشود. حافظ روزگاری سرود که: