حکمرانی فرهنگی در عرصۀ موسیقی باید به سازوکارهای فراتر از قانون‌گذاری بیاندیشد
🔹نشست بررسی شمارۀ هشتم نشریۀ اندیشۀ آینده، با عنوان «موسیقی به‌مثابه امر اجتماعی» با حضور علاقه‌مندان به مباحث جامعه‌شناسی، به‌ویژه مسائل و چالش‌های جامعۀ ایران در خانۀ اندیشه‌ورزان برگزار شد
احمد نادری در نشست رونمایی شمارۀ هشتم مجلۀ اندیشۀ آینده:
🔹موضوع شمارۀ آخر نشریه، موسیقی است. مسئله‌ای که شاید فهم مسئله‌بودگی از آن وجود ندارد. روی‌آوردن و اقبال به موسیقی در جامعۀ ما، فزاینده و درحال گسترش است. باتوجه به گسترش تکنولوژی‌های نوین ارتباطی، امکانات تلفن‌های همراه و پلتفرم‌های نشر موسیقی، این اقبال روزبه‌روز بیشتر می‌شود
🔹موسیقی در سبک زندگی ایرانیان، جای خودش را پیدا کرده و بازار پُررونقی را هم به‌وجود آورده؛ درنتیجه حاکمیت که جایگاه تحقق امر عمومی است، نمی‌تواند نسبت به این موضوع بی‌تفاوت بماند. نقطۀ عزیمت در سیاست‌گذاری، فهم موسیقی و فهم وضعیت آن است. تا این فهم نباشد، سیاست‌گذاری درست اتفاق نمی‌افتد.
🔹بحث اول، اقتصاد کنسرت است. آمار رسمی که وزارت ارشاد منتشر کرده، نشان می‌دهد هشت میلیون بلیت در سال قبل برای کنسرت‌ها فروخته شد. هشت میلیون بلیت، یک اقتصاد حدود سه هزار میلیارد تومانی است. در عین حال باید دو مسئله را هم درنظر بگیریم؛ یکی مسئلۀ محدودیت سالن‌ها و دیگری مسئلۀ بلیت گران کنسرت‌ها است که باعث می‌شود بخش زیادی از مردم که دوست دارند به کنسرت بروند، از خرید بلیت صرف‌نظر می‌کنند.
🔹بحث دومی که دررابطه با ابعاد اجتماعی موسیقی می‌خواهم مطرح کنم، اقتصاد سیاه قمار است. شمارۀ دوم نشریه، به بحث قمار اختصاص داشت. ما معتقدیم بیش از سی میلیون نفر در کشور درگیر مسئلۀ قمار هستند. بیشتر کسانی که با این موضوع درگیرند، بین هجده تا سی سال سن دارند. بخش زیادی از اقتصاد قمار با موسیقی، به‌ویژه رپ، جلو می‌رود.
🔹در سال‌های اخیر دوگانۀ قانونی و غیرقانونی و انگارۀ ممنوعیت، ما را اسیر خودش کرده است. یعنی یک موسیقی مجاز داریم، یک موسیقی ممنوعه. موسیقی قانونی را در صداوسیما، پلتفرم‌ها و جاهای رسمی پخش و عرضه می‌کنیم و هرچه که غیر از این باشد، خودبه‌خود به زیر زمین خزیده و یک اقتصاد زیرزمینی ایجاد کرده است و اصرار داریم که آن‌ها را نبینیم؛ درصورتی‌که وجود دارد.
